Συμμετοχή του Τουριστικού Παρατηρητηρίου Αιγαίου σε συνάντηση των Παρατηρητηρίων στην Μαδρίτη

Συμμετοχή του Τουριστικού Παρατηρητηρίου Αιγαίου σε συνάντηση των Παρατηρητηρίων στην Μαδρίτη

 Ο Διευθυντής του Παρατηρητηρίου Βιώσιμου Τουρισμού Αιγαίου, επ. Καθηγητής Γ.Σπιλάνης συμμετείχε στις 12 και 13 Δεκεμβρίου στο 1ο συνέδριο των Παρατηρητηρίων που έχουν ιδρυθεί κάτω από την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού (ΠΟΤ), στην έδρα του τελευταίου στη Μαδρίτη. Το συνέδριο που έγινε παρουσία του Γενικού Γραμματέα του ΠΟΤ κ. Ριφάι, των Διευθυντών των Περιφερειακών Προγραμμάτων για την Ευρώπη, την Ασία, τον Ειρηνικό, για την Αμερική και την Ασία, του Διευθυντή Βιώσιμου Τουρισμού και υπεύθυνου για την ανάπτυξη των Παρατηρητηρίων, εκπροσώπων των άλλων εν ενεργεία παρατηρητηρίων, εκπροσώπων χωρών που επιθυμούν να δημιουργήσουν τα δικά τους Παρατηρητήρια και διεθνών εμπειρογνωμόνων ασχολήθηκε με τη πρόοδο και τις προοπτικές του θεσμού
Ο Γ. Σπιλάνης παρουσίασε τη μεθοδολογία πάνω στην οποία στηρίζεται το Παρατηρητήριο Αιγαίου, τις ενέργειες που έχουν γίνει μέχρι τώρα και αφορούν στη συλλογή δευτερογενούς πληροφορίας από φορείς και οργανισμούς και όσες θα ακολουθήσουν στο άμεσο διάστημα με έμφαση τα σεμινάρια κατάρτισης και ευαισθητοποίησης φορέων και επιχειρηματιών που θα ξεκινήσουν με το νέο έτος. Παρουσίασε επίσης τα αποτελέσματα της πρόσφατης συμμετοχής του σε συναντήσεις σε Κύπρο και Ηράκλειο με στόχο να παρουσιάσει εκ μέρους του ΠΟΤ την προσπάθεια για προώθηση της ιδέας του βιώσιμου τουρισμού μέσα από το θεσμό των Παρατηρητηρίων
Σε κατ' ιδία συνάντηση με την υπεύθυνη Διευθύντρια για την Ευρώπη κα Garana, συζήτησαν τη σημασία που έχει το Παρατηρητήριο Αιγαίου ως το πρώτο παρατηρητήριο στην Ευρώπη και την δυνατότητα παροχής τεχνογνωσίας σε άλλες περιοχές και κυρίως στη νέα μακροπεριφέρεια Αδριατικής-Ιονίου που περιλαμβάνει και το Αιγαίο και όπου το τουρισμός αποτελεί έναν από τους 4 πυλώνες κοινής δράσης.

Με τον Διευθυντή του Βιώσιμου Τουρισμού κ. Glaesser συζήτησε για τα θέματα συντονισμού που προκύπτουν μεταξύ των παρατηρητηρίων, ενώ με τον ειδικό σύμβουλο του ΓΓ κ. Cabrini συζήτησαν το ενδεχόμενο οργάνωσης αντίστοιχου συνεδρίου στο Αιγαίο στο τέλος του 2014 ή στην αρχή του 2015.

Μυτιλήνη 171213

Προοδευτική πολιτική με σταθερές και ξεκάθαρες αρχές για να γίνουν τα πράγματα αλλιώς
Παρέμβαση του Γ.Σπιλάνη στο 2ο Συνέδριο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


Η συζήτηση για την έξοδο από τη κρίση έχει εγκλωβιστεί στα πρόσωπα και στη βελτίωση της διαχείρισης, τη στιγμή που η απαίτηση της πλειοψηφίας των πολιτών αλλά και η παρούσα κατάσταση απαιτεί «τα πράγματα να γίνονται αλλιώς» με άλλη πολιτική. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την όποια προεκλογική συμπόρευση. Πρέπει να διευκρινιστεί ότι η προεκλογική συμπόρευση είναι εθελοντική και προϋποθέτει κοινές απόψεις σε μια σειρά κρίσιμα θέματα, ενώ η όποια μετεκλογική συνεργασία «επιβάλλεται» από το εκλογικό αποτέλεσμα και μπορεί να γίνει μεταξύ ανομοιογενών πολιτικών χώρων με βάση μια συμφωνία με βάση εκατέρωθεν συμβιβασμούς.

Η πολιτική προεκλογικών συνεργασιών απαιτεί να υπάρξει σαφής τοποθέτηση σε κρίσιμα θέματα όπως:

α) τη διαφάνεια και η ουσιαστική λειτουργία των θεσμών και του πολιτικού συστήματος με περιορισμένες θητείες, χωρίς προνόμια και «συντάξεις», χωρίς «μπόνους» και άλλες εκλογικές ρυθμίσεις που παραμορφώνουν τη λαϊκή ετυμηγορία.

β) την αποτελεσματικότητα στη λειτουργία του κράτους και της αυτοδιοίκησης μακριά από σπατάλη, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις αλλά στην υπηρεσία των πολιτών και της υγιούς επιχειρηματικότητας μέσα από μια ουσιαστική μεταρρύθμιση δομών, αξιολόγηση και αξιοκρατία. Για τα παραπάνω χρειάζεται ένας νέος τρόπος διαφανούς νομοθέτησης που θα αντικαταστήσει την σημερινή γραφειοκρατική, αδιαφανή, αναποτελεσματική  και αποσπασματική πολυνομία που υποθάλπει τη συναλλαγή αντί να στηρίζει την δημιουργικότητα.

γ) την αποτελεσματική λειτουργία των κρίσιμων τομέων της παιδείας, της υγείας, των μεταφορών, της ενέργειας, της ύδρευσης και γενικά όλων των Υπηρεσιών Δημοσίου Συμφέροντος με υποδομές που ανήκουν στο κράτος και ρυθμιστικές αρχές που θα φροντίζουν, αξιολογώντας τη λειτουργία τους, στην εξυπηρέτηση των χρηστών και του δημόσιου συμφέροντος και όχι των ποικιλώνυμων συμφερόντων που παρασιτούν επ’αυτών. 

δ) τη δικαιοσύνη στο φορολογικό σύστημα που δεν θα συνεχίζει να αφήνει στο απυρόβλητο τους γνωστούς-άγνωστους της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και των off-shore, των καταθέσεων στο εξωτερικό και των χρεών στο εσωτερικό, συλλαμβάνοντας τελικά μόνο όσους δεν μπορούν ή δεν πρόλαβαν να «κρυφτούν».

ε) την ανατροπή στο αναπτυξιακό μοντέλο που δεν μπορεί να βασίζεται σε εσωστρεφείς επιχειρήσεις που είτε θα επιβιώνουν χάρη μιας «πλαστικής» εσωτερικής ζήτησης και των δανεικών κρατικών πόρων, είτε θα είναι ανταγωνιστικές βασισμένες σε χαμηλά μεροκάματα και στην εκποίηση του φυσικού πλούτου και του εθνικού κεφαλαίου. Χρειάζεται ένα μοντέλο που θα προωθεί εξωστρεφείς κλάδους που θα αξιοποιούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, τους υπάρχοντες πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό κατευθύνοντας τους δημόσιους πόρους σε επενδύσεις που θα αξιοποιούν το ανθρώπινο κεφάλαιο αναβαθμίζοντας το μέσα από την εκπαίδευση και την έρευνα, αλλά και στις αναγκαίες υποδομές υπηρετώντας με συνέπεια την έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης πάνω στο τρίπτυχο «οικονομική αποτελεσματικότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και περιβαλλοντική διατήρηση». Τέλος ο αναπτυξιακός σχεδιασμός πρέπει να είναι ολοκληρωμένος και να έχει χωρική διάσταση ενώ η υλοποίηση του να είναι αποκεντρωμένη. Μέχρι σήμερα ο όποιος σχεδιασμός έγινε δεν έλαβε υπόψη του ότι δεν έχουμε μια χώρα με ομοιογενή χαρακτηριστικά. Υπάρχουν πρακτικά τέσσερεις μεγάλες γεωγραφικές ενότητες, «τέσσερεις Ελλάδες»: η αστική, η αγροτική, η ορεινή και η νησιωτική. Παράλληλα το πελατειακό κράτος διατήρησε όλες τις αποφάσεις, μικρές και μεγάλες, για προφανείς λόγους στο κέντρο. Αυτό πρέπει να τελειώσει καθιστώντας υπεύθυνους τους αιρετούς της αυτοδιοίκησης.

στ) τον ορθολογισμό και την διαφάνεια στην κοινωνική πολιτική που θα εστιάζεται τόσο στην στήριξη των πραγματικά αδυνάτων και των κοινωνικά αποκλεισμένων παρέχοντας τους ένα πραγματικό δίχτυ προστασίας αλλά και τα εργαλεία εκείνα που θα τους βοηθήσουν να βγουν από τη περιθωριοποίηση και τη φτώχεια. Όχι στη κοροϊδία της πελατειακής και θνησιγενούς «κοινωνικής εργασίας», ναι στην «κοινωνική οικονομία» με βάση νέα προσόντα που θα αποκτηθούν μέσα από το σχέδιο δια βίου μάθησης και της νέας κουλτούρας αξιοποίησης των κοινών πόρων.

ζ) την αλλαγή της πορείας της Ευρώπης που θα στοχεύει στη πραγματική οικονομική, κοινωνική και χωρική σύγκλιση, στην αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών και μεταξύ των πολιτών για βιώσιμη χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη. Την στήριξη σε μια άλλη Ευρώπη, με θεσμούς με ισχυρή νομιμοποίηση, χωρίς δογματική προσήλωση στις πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης για επίτευξη ανταγωνιστικών συνθηκών και στην ανεξέλεγκτη δράση του χρηματοπιστωτικού τομέα και των off-shore εταιρειών για τη συσσώρευση ανεξέλεγκτων (και σε μεγάλο βαθμό παράνομων) κερδών.

Ερώτημα: Πως αντιμετωπίζεται η σημερινή δυστοκία στη συσπείρωση των δυνάμεων που θέλουν τις αλλαγές όπως τις περιγράψαμε; Η εξωστρέφεια είναι η μόνη λύση. Εχουμε τη δύναμη να προτείνουμε στη κοινωνία, τις ριζικές μεταρρυθμίσεις τις αλλαγές σε βάθος που έχει ανάγκη η χώρα τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και στο εσωτερικό μέτωπο.

Άποψη μας είναι ότι οι επόμενες εκλογέςκαι ειδικά οι αυτοδιοικητικές πρώτου και δεύτερου βαθμού προσφέρονται για να επιχειρηθούν συμπράξεις πάνω σε φερέγγυα πρόσωπα που έχουν επιδείξει αξία, ανοιχτό μυαλό και ανιδιοτέλεια και ώστε να συμπορευθούμε με βάση τις γενικές αρχές που αναφέραμε προηγούμενα για την αντιμετώπιση των τοπικών προβλημάτων με όραμα, στρατηγική και σχέδιο για την επίτευξη πραγματικά βιώσιμης ανάπτυξης με οικονομική αποτελεσματικότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και περιβαλλοντική διατήρηση. Η κοινωνία δεν ζητά απλά να βελτιώσουμε τη διαχείριση με το υπάρχον πλαίσιο και τα γνωστά φθαρμένα πρόσωπα. Ζητά να αλλάξουμε αρχές, πλαίσιο, κανόνες λειτουργίας και στόχευση. Επομένως τα πρόσωπα που έχουν δείξει στη πράξη πως δεν έχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά αφού δεν ασπάζονται τις θεμελιώδεις αρχές μας πρέπει να αποκλείονται από τις συνεργασίες.

Χρειαζόμαστε προοδευτική πολιτική με σταθερές και ξεκάθαρες αρχές και καθαρά πρόσωπα «για να γίνουν τα πράγματα αλλιώς».

 

Γιάννης Σπιλάνης

Επ. Καθηγητής Παν. Αιγαίου

Μυτιλήνη 14 Δεκ 2013

Τρίτος πόλος και Κεντροαριστερά: άλλο προεκλογική σύμπραξη και άλλο μετεκλογική συνεργασία

Τρίτος πόλος και Κεντροαριστερά: άλλο προεκλογική σύμπραξη και άλλο μετεκλογική συνεργασία
Η συζήτηση που άνοιξε με πρωτοβουλία της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ πριν από τις εκλογές του 2012, ήταν σίγουρο ότι δεν επρόκειτο να καταλήξει εύκολα σε κάποιο αποτέλεσμα. Μετά τις εκλογές που άλλαξαν ριζικά το τοπίο που γνωρίζαμε από το 1981, τα πράγματα έγιναν ακόμη περισσότερο πολύπλοκα με τη συνεχή μείωση της εκλογικής δύναμης του ΠΑΣΟΚ όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Εχει ενδιαφέρον να υπογραμμίσουμε ότι παρά το γεγονός ότι στις περισσότερες δημοσκοπήσεις πρώτο κόμμα βγαίνουν οι αναποφάσιστοι μαζί με αυτούς που ψηφίζουν λευκό, και καταλληλότερος για πρωθυπουργός ανάμεσα στους Σαμαρά και Τσίπρα είναι ο «κανένας από τους δύο», πολλοί «αντικειμενικοί» αναλυτές προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει χώρος για μια τρίτη πολιτική πρόταση ανάμεσα στη μνημονιακή ΝΔ του «φοβικού λαϊκισμού» και στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ του «επαναστατικού λαϊκισμού». Μια άλλη μερίδα, με επικεφαλής τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει με υπερβάλλον σθένος ότι η κεντρο-αριστερά δεν μπορεί παρά να συμπεριλαμβάνει το σημερινό κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ γεγονός που θα εγκλωβίσει τη συζήτηση στη βελτίωση της διαχείρισης, τη στιγμή που η απαίτηση της πλειοψηφίας των πολιτών αλλά και η παρούσα κατάσταση απαιτεί «τα πράγματα να γίνονται αλλιώς».
Είναι γεγονός ότι η διαδικασία συγκρότησης του Τρίτου Πόλου «εκ των άνω» έχει εγγενή προβλήματα, αφού οι μόνοι επώνυμοι συνομιλητές είναι νυν και πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ με μεγαλύτερη ή μικρότερη εμπλοκή στη διακυβέρνηση της χώρας είτε κατά τη περίοδο πριν το 2009, είτε μετά, είτε και κατά τις δύο περιόδους και επομένως έχουν σοβαρές ευθύνες τόσο για το πώς φτάσαμε στη κρίση, όσο και πως αντιμετωπίστηκε η κρίση. Πρόσωπα που στη πλειοψηφία τους δεν έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία για να συμμετάσχουν σε μια νέα προσπάθεια για την αναγέννηση της χώρας αφού δεν μπορούν να πείσουν ότι έχουν αλλάξει νοοτροπία και πρακτικές, ενώ ταυτόχρονα και η απλή αναφορά του ονόματος τους δημιουργεί δυσφορία σε όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, αλλά και στους απλούς πολίτες που αναρωτιούνται «μα αυτοί μου μας κατάστρεψαν θα μας σώσουν;». Η εθελοντική αποχώρηση τους από το προσκήνιο μόνο θετική επίδραση μπορεί να έχει διευκολύνοντας την ουσία της σύγκλισης και σύμπραξης των δυνάμεων του χώρου.
Ο αντίλογος που υπάρχει στη παραπάνω προσέγγιση συνοψίζεται σε κάποιες φράσεις όπως «δεν υπάρχει βούληση στη ΔΗΜΑΡ για πραγματική διεύρυνση» ή «αν δεν πάμε με αυτούς με ποιους θα πάμε», ή ακόμη «προτιμάτε ένα κόμμα μικρό αλλά καθαρό που όμως δεν θα μπορεί να έχει λόγο στις εξελίξεις» αλλά και «μα αφού συνεργαστήκατε με τη ΝΔ τώρα δεν μπορείτε να συμπράξετε με το ΠΑΣΟΚ» και άλλα παρόμοια. Τα πράγματα ήρθε και περιέπλεξε η ανακοίνωση των «58» που χρονικά συνοδεύτηκε από το πρωτόκολλο κυβερνητικής συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τα δύο αυτά κείμενα κινούνται προφανώς προς αντίθετες κατευθύνσεις δείχνοντας ότι το ΠΑΣΟΚ πατάει πάνω σε δύο βάρκες, την «κεντροδεξιά κυβερνητική» βάρκα κατηγορώντας τη ΔΗΜΑΡ ότι δεν είναι «υπεύθυνη κυβερνώσα δύναμη» και την «κεντροαριστερή» βάρκα κατηγορώντας και πάλι τη ΔΗΜΑΡ ότι δεν συμπράττει για την (ανα)σύσταση της «κεντροαριστεράς». Συμπέρασμα: η ΔΗΜΑΡ φταίει για όλα!!!!  
Εδώ φαίνεται ότι πολλοί από τους θιασώτες της «κεντροαριστεράς» βλέπουν την προεκλογική σύμπραξη ως μια πολιτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα ξεπλύνει της αμαρτίες του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ της 30ετίας που πέρασε. Με γενικόλογες τοποθετήσεις, χωρίς σαφείς αρχές και θέσεις, χωρίς σαφείς αποστάσεις από πολιτικές, πρακτικές και νοοτροπίες που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση, θέτουν ως προϋπόθεση την «άνευ όρων» κοινή κάθοδο δυνάμεων του χώρου με άξονα ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέσα σ’αυτούς υπάρχουν και άτομα που κάθε πολιτικός χώρος θα ήθελα να κοσμούν τις τάξεις του και θέλουμε να πιστεύουμε ότι τελικά θα συμπορευθούν μαζί μας.
Η απάντηση της ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί παρά να είναι σαφής: η προεκλογική σύμπραξη προϋποθέτει συμφωνία με σαφές πολιτικό στίγμα και επιλογές εντελώς διαφορετικές από όσες κυριάρχησαν στο απώτερο και στο πρόσφατο παρελθόν. Επομένως χρειάζεται σαφής τοποθέτηση σε κρίσιμα θέματα όπως:
α) τη διαφάνεια και η ουσιαστική λειτουργία των θεσμών και του πολιτικού συστήματος με θητείες, χωρίς προνόμια και «συντάξεις», χωρίς «μπόνους» και άλλες εκλογικές ρυθμίσεις που παραμορφώνουν τη λαϊκή ετυμηγορία.
β) την αποτελεσματικότητα στη λειτουργία του κράτους και της αυτοδιοίκησης μακριά από σπατάλη, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις αλλά στην υπηρεσία των πολιτών και της υγιούς επιχειρηματικότητας μέσα από μια ουσιαστική μεταρρύθμιση δομών, αξιολόγηση και αξιοκρατία.
γ) την αποτελεσματική λειτουργία των κρίσιμων τομέων της παιδείας, της υγείας, των μεταφορών, της ενέργειας και όλων γενικά των Υπηρεσιών Γενικού Οικονομικού Συμφέροντος με ρυθμιστικές αρχές που θα φροντίζουν στην εξυπηρέτηση των χρηστών και όχι των ποικιλώνυμων συμφερόντων που παρασιτούν επ’αυτών.  
δ) τη δικαιοσύνη στο φορολογικό σύστημα που δεν θα συνεχίζει να αφήνει στο απυρόβλητο τους γνωστούς-άγνωστους της εισφοροδιαφυγής και της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και των off-shore, των καταθέσεων στο εξωτερικό και των χρεών στο εσωτερικό, συλλαμβάνοντας τελικά μόνο όσους δεν μπορούν ή δεν πρόλαβαν να «κρυφτούν».
ε) την ανατροπή στο αναπτυξιακό μοντέλο που δεν μπορεί να βασίζεται σε εσωστρεφείς επιχειρήσεις που είτε θα επιβιώνουν χάρη μιας «πλαστικής» εσωτερικής ζήτησης και των δανεικών κρατικών πόρων, είτε θα είναι ανταγωνιστικές βασισμένες σε χαμηλά μεροκάματα και στην εκποίηση του φυσικού πλούτου και του εθνικού κεφαλαίου. Χρειάζεται ένα μοντέλο που θα προωθεί εξωστρεφείς κλάδους που θα αξιοποιούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, τους υπάρχοντες πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό κατευθύνοντας τους δημόσιους πόρους σε επενδύσεις που θα αναβαθμίζουν ανθρώπινο και ανθρωπογενές κεφάλαιο μέσα από την εκπαίδευση και την έρευνα υπηρετώντας με συνέπεια την έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης πάνω στο τρίπτυχο «οικονομική αποτελεσματικότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και περιβαλλοντική διατήρηση».
στ) τον ορθολογισμό και την διαφάνεια στην κοινωνική πολιτική που θα εστιάζεται τόσο στην στήριξη των πραγματικά αδυνάτων και των κοινωνικά αποκλεισμένων παρέχοντας τους ένα πραγματικό δίχτυ προστασίας αλλά και τα εργαλεία εκείνα που θα τους βοηθήσουν να βγουν από τη περιθωριοποίηση και τη φτώχεια.
ζ) την αλλαγή της πορείας της Ευρώπης που θα στοχεύει στη πραγματική οικονομική, κοινωνική και χωρική σύγκλιση, στην αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών και μεταξύ των πολιτών για βιώσιμη χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη. Την στήριξη σΣε μια άλλη Ευρώπη, με θεσμούς με ισχυρή νομιμοποίηση, χωρίς δογματική προσήλωση στις πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης για επίτευξη ανταγωνιστικών συνθηκών και στην ανεξέλεγκτη δράση του χρηματοπιστωτικού τομέα και των off-shore εταιρειών για τη συσσώρευση ανεξέλεγκτων (και σε μεγάλο βαθμό παράνομων) κερδών.
Αλλωστε η Δημοκρατική Αριστερά κατέδειξε στη πράξη πως εννοεί τη σύγκλιση με βάση αρχές οργανώνοντας δημόσιες εκδηλώσεις πάνω στα κρίσιμα θέματα που ζητούν θέσεις και λύσεις με συμμετοχή πολιτικών και επιστημόνων προερχόμενων από τον ευρύτερο χώρο με ευρεία απήχηση.
Εδώ θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι μια «εθελοντική» προεκλογική σύμπραξη έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από μια «αναγκαστική» μετεκλογική συνεργασία που επιβάλλεται ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα και την κρισιμότητα των στιγμών και μπορεί να οδηγήσει σε συμπόρευση πολιτικές δυνάμεις με διαφορετικές θέσεις και προτεραιότητες, ακόμη και με σημαντικές ιδεολογικές διαφορές. Τότε απαιτείται η ύπαρξη μιας ελάχιστης δημόσιας συμφωνίας σε έναν κοινό παρανομαστή και στη συνέχεια εκατέρωθεν συμβιβασμούς και συγκλίσεις για όσα θέματα δεν υπάρχει συμφωνία εξ αρχής. Στη περίπτωση αυτή η «ετερογένεια» μεταξύ των δυνάμεων που συνεργάζονται είναι εξ ορισμού υπαρκτή και θεμιτή. Η συνεργασία αυτή θα μακροημερεύσει αν οι συμμετέχουσες δυνάμεις είναι πραγματικά έτοιμες για «έντιμους» εκατέρωθεν συμβιβασμούς. Σε αντίθετη περίπτωση διαλύονται όπως συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν, αφού πρώτα κατέγραψε μια πρωτοφανή για τη χώρα έστω και σύντομη πορεία κυβέρνησης συνεργασίας για την επίτευξη του κυρίαρχου στόχου που ήταν η μη πτώχευση και η διατήρηση στην Ευρώπη και στο ευρώ. Και αυτή η εξέλιξη «χρεώθηκε» στη ΔΗΜΑΡ ενώ στη πραγματικότητα η ΝΔ ήθελε να επιβάλει τη δεξιά νέο-φιλευλεύθερη ατζέντα της και το ΠΑΣΟΚ να επιβιώσει πολιτικά διατηρούμενο στην εξουσία και στους μηχανισμούς της.  

Ερώτημα: Πως αντιμετωπίζεται η σημερινή δυστοκία στη δημιουργία του Τρίτου Πόλου; Απόψη μας είναι ότι οι περιφερειακές και οι δημοτικές εκλογές προσφέρονται για να επιχειρηθούν συμπράξεις πάνω σε φερέγγυα πρόσωπα που έχουν επιδείξει αξία, ανοιχτό μυαλό και ανιδιοτέλεια και θα συμπορευθούν με βάση τις γενικές αρχές που αναφέραμε προηγούμενα για την αντιμετώπιση των τοπικών προβλημάτων με όραμα, στρατηγική και σχέδιο για την επίτευξη πραγματικά βιώσιμης ανάπτυξης με οικονομική αποτελεσματικότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και περιβαλλοντική διατήρηση. Η κοινωνία δεν ζητά απλά να βελτιώσουμε τη διαχείριση με το υπάρχον πλαίσιο. Ζητά να αλλάξουμε αρχές, πλαίσιο, κανόνες λειτουργίας και στόχευση. Πρόσωπα που έχουν άλλα χαρακτηριστικά και δεν συμφωνούν με τα παραπάνω δεν έχουν θέση σε αυτές τις συμπράξεις. Πρόσωπα που έχουν δείξει στη πράξη πως δεν έχουν τα επιθυμητά χαρακτηριστικά αφού δεν ασπάζονται τις θεμελιώδεις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των πολιτών αποκλείονται. Όπως αποκλείονται και όσοι πιστεύουν ότι με λαϊκισμούς και «άσφαιρα» συνθήματα μπορεί ο τόπος να πάει μπροστά.  Είναι βέβαιο ότι αν συνεχίσουμε αταλάντευτοι με βάση θεμελιώδεις αρχές και ρεαλιστικό σχέδιο δράσης, παραδείγματα όπως αυτά των «5 δημάρχων» θα πολλαπλασιαστούν και θα δείξουν το δρόμο στη κεντρική πολιτική σκηνή.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ


ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Η κρίση του 2009 ανέδειξε τις στρεβλώσεις του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθήθηκε όλη τη μεταπολεμική περίοδο και ενισχύθηκε κατά τη μεταπολιτευτική. Η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ το 1981 και στην Ευρωζώνη το 2002 λειτούργησε «καθησυχαστικά» αντί να κινητοποιήσει όλο το δυναμικό της χώρας αφού η στενή σύνδεση της με έναν από τους ισχυρούς πόλους της παγκόσμιας οικονομίας δεν είχε μόνο πλεονεκτήματα και ευκαιρίες αλλά είχε και κινδύνους. Δυστυχώς τα πλεονεκτήματα και οι ευκαιρίες (χρηματοδοτήσεις, νέες αγορές, δυνατότητες δικτύωσης, ενιαίο ισχυρό νόμισμα κλπ) δεν αξιοποιήθηκαν, ενώ οι κίνδυνοι μετατράπηκαν αρχικά σε μειονεκτήματα και σήμερα σε εφιάλτη.
Ενας αντικειμενικός παρατηρητής των εξελίξεων της ελληνικής οικονομίας και ειδικά της αναπτυξιακής πορείας της όπως καταγράφεται μέσα από την εξέλιξη του ΑΕΠ και τη διάρθρωση του θα μπορούσε εύκολα να καταγράψει εδώ και πολλές δεκαετίες τα εξής στοιχεία:
-        Υστέρηση των εξαγωγών έναντι των εισαγωγών με αποτέλεσμα να υπάρχει διαρθρωτικό έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών. Το έλλειμμα αυτό που κάλυπταν σε κάποιο βαθμό παλαιότερα τα εμβάσματα των μεταναστών και των ναυτικών και ο τουρισμός από τη δεκαετία του 70 και μετά, δείχνει τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και επιδρά αρνητικά στο ΑΕΠ. Σήμερα η μείωση του ελλείμματος οφείλεται κύρια στη μείωση της εσωτερικής ζήτησης και πολύ λίγο στην αύξηση των εξαγωγών λόγω βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας
-        Η αύξηση του ΑΕΠ διαχρονικά οφείλεται κατά συνέπεια στους άλλους 3 παράγοντες: τις δημόσιες δαπάνες και επενδύσεις, σε ιδιωτικές επενδύσεις και στην εγχώρια κατανάλωση. Ουδέν μεμπτόν:
-         Αν η δημόσια παρέμβαση δεν διευρύνει συνεχώς το δημόσιο χρέος (αφού η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και η φοροκλοπή οργιάζουν) ενώ παράλληλα δεν δημιουργούνται ούτε σωστές υποδομές, ούτε ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας, ούτε σωστή εκπαίδευση και έρευνα, αλλά αντίθετα ενισχύονται κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις μέσα από ένα αδιαφανές και διαφθαρμένο σύστημα κατασκευής δημόσιων έργων, προμηθειών και επιδοτήσεων.
-        Αν η ιδιωτική επένδυση δεν κατευθύνεται κυρίως στην οικοδομή και παρεμπιπτόντως σε  παραγωγικές επενδύσεις. Στη πλειοψηφία τους οι τελευταίες δεν είχαν ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά (εισαγωγή καινοτομιών, εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, νέες τεχνολογίες) με αποτέλεσμα να στρέφονται κυρίως στην εγχώρια αγορά όπως φαίνεται από το εμπορικό έλλειμμα.
-        Αν η ιδιωτική κατανάλωση δεν διογκώνεται τεχνητά (ειδικά από τη 10ετία του 90 και μετά) μέσα από ξέπλυμα «βρώμικου χρήματος» (συμπεριλαμβανόμενης της φοροδιαφυγής κλπ) και αυξανόμενο δανεισμό.

Η αύξηση του κατά κεφαλή ΑΕΠ και των ατομικών εισοδημάτων (δηλωμένων ή μη), συνεχίστηκε μέχρι την δεκαετία του 2000 όταν άρχισαν οι δομικές αυτές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας να μην μπορούν να αντιμετωπιστούν (οι αδυναμίες είχαν εμφανιστεί και στις προηγούμενες δεκαετίας αλλά καλύφθηκαν από την ευνοϊκή διεθνή συγκυρία που προσέφερε φτηνό χρήμα για δάνεια, ενώ υπήρχε αυξανόμενη εισροή κοινοτικών πόρων), ενώ η κατάρρευση ήρθε απότομα λόγω της παγκόσμιας κρίσης που επιδείνωσε το διεθνές περιβάλλον και εμφάνισε τον «βασιλιά γυμνό». Τόσο γυμνό, που δεν μπόρεσε να αντιδράσει αφού πρακτικά δεν υπάρχει παραγωγικό σύστημα στους τομείς εκείνους που δείχνουν ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια. Πιο συγκεκριμένα αν συγκρίνει την ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία των ανταγωνιστικών κλάδων (κυρίως γεωργία, βιομηχανία, τουρισμός)  μεταξύ Ελλάδας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών θα διαπιστώσει το χάσμα. Αν μάλιστα κάποιος αναλύσει τη παραγωγική δομή των περιφερειών της χώρας θα διαπιστώσει το μέγεθος του δράματος: βασικοί τομείς είναι το εμπόριο, οι κατασκευές και η διαχείριση ακίνητης περιουσίας. Ένα δράμα που εξελίχθηκε σε τραγωδία εξ αιτίας της μείωσης της ζήτησης που είχε ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις ειδικά σε αυτούς τους κλάδους όπως δείχνουν τόσο η μείωση του ΑΕΠ όσο και η αύξηση της ανεργίας και της μετανάστευσης.
Η συνοπτική αυτή περιγραφή της πορείας μέχρι σήμερα είναι ιδιαίτερα απλουστευτική, θεωρείται όμως απαραίτητη για να δώσει περιεχόμενο στην πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς για αλλαγή του αναπτυξιακού προτύπου. Αλλαγή που πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά: α) να εστιάζεται στην εξωστρέφεια της οικονομίας με ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, β) να βασίζεται σε ολοκληρωμένη στρατηγική, γ) να έχει χωρική διάσταση, δ) να είναι αποκεντρωμένη και ε) να υπακούει στις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης.
Αναλυτικότερα:
·         Εξωστρέφεια με ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας: αποτελεί την υπ’ αριθμό ένα προτεραιότητα αφού είναι απαραίτητο να αναπτυχθούν επιχειρήσεις που θα παράγουν αγαθά και υπηρεσίες που είτε θα εξάγονται, είτε θα μπορούν να αντιμετωπίζουν με επιτυχία τον ανταγωνισμό από ομοειδή προϊόντα στην εσωτερική αγορά. Η επίτευξη του στόχου αυτού δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη μείωση του εργατικού κόστους αλλά αντίθετα από την αύξηση της παραγωγικότητας που θα εξασφαλίσει η εισαγωγή τεχνολογικών και άλλων καινοτομιών και η παραγωγή νέων ποιοτικών αγαθών και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης που θα ενσωματώνουν κεφάλαιο, γνώση και εξειδικευμένη εργασία. Η αξιοποίηση τοπικών πόρων (φυσικών, πολιτιστικών, παραδοσιακής γνώσης, ασφαλών προϊόντων διατροφής κλπ) αλλά και η νέα πολιτιστική δημιουργία πρέπει να υποστηριχθούν κατάλληλα όπως και οι τομείς που συνδέονται με την βελτίωση της χρήσης των φυσικών  πόρων (πχ. βελτίωση ενεργειακής απόδοσης, αξιοποίηση βιοποικιλότητας, διαχείριση στερεών αποβλήτων κλπ) αφού μπορούν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.  Η επίτευξη του στόχου αυτού προϋποθέτει τη δημιουργία σταθερού και ελκυστικού επιχειρηματικού πλαισίου (πχ. σταθεροί φορολογικοί κανόνες, μείωση της γραφειοκρατίας κλπ), καθώς και ενός στοχευμένου συστήματος κινήτρων (επιχορηγήσεις, φορολογικές απαλλαγές, πρόσβαση σε δανειοδοτήσεις με ευνοϊκούς όρους) που δεν θα βάζει στο ίδιο επίπεδο το εμπόριο, τα ελεύθερα επαγγέλματα, τον κατασκευαστικό τομέα και τις εξαγωγικές επιχειρήσεις.
·         Ολοκληρωμένη στρατηγική: μέχρι σήμερα μετά από σχεδόν 30 χρόνια από την πρώτη εφαρμογή των προγραμμάτων των ευρωπαϊκών διαρθρωτικών ταμείων στη χώρα μας και την εισαγωγή του πολυετούς σχεδιασμού, η αδυναμία για ολοκληρωμένο σχεδιασμό με σαφείς και ιεραρχημένους στόχους παραμένει έντονη. Αντίθετα το πολιτικό και διοικητικό σύστημα παραμένει προσκολλημένο στα μεμονωμένα έργα υποδομής – και ιδιαίτερα τα μεγάλα έργα – ανεξάρτητα από την συμβολή τους στην ανάπτυξη. Ο μηχανισμός παραγωγής μελετών - κατασκευών για έργα υψηλού κόστους έχει πολλούς συμμάχους σε όλο το κύκλωμα (δημόσιες υπηρεσίες, πολιτικοί, εργολάβοι). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι αξιολογήσεις που έγιναν μετά από την υλοποίηση των διαδοχικών κοινοτικών πλαισίων στήριξης σε ότι αφορά τα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα τους στη περίπτωση της Ελλάδας έδειχναν πάντα υστέρηση σε σχέση με ομοειδείς χώρες. Σήμερα είναι απαραίτητο παρά ποτέ να υπάρξει συνολικός σχεδιασμός πολιτικών και πολυτομεακών δράσεων με τις απαραίτητες ιεραρχήσεις μετά από διεξοδική ανάλυση των αναπτυξιακών προβλημάτων και των αιτίων που τα προκαλούν με αξιοποίηση των χρηματοδοτήσεων ανεξάρτητα από ποιά πηγή προέρχονται (διαρθρωτικά ταμεία, άλλοι ευρωπαικοί πόροι πχ. ΕΤΕ, εθνικοί πόροι, κλπ.). Οι δράσεις που θα επιλέγονται τελικά για χρηματοδότηση πρέπει να έχουν υψηλή συμβολή στην επίλυση των αιτίων που δημιουργούν τα προβλήματα είτε αυτά είναι οικονομικά, είτε κοινωνικά, είτε περιβαλλοντικά και όχι απλά υψηλή συμβολή στην επανεκλογή.

·         Χωρική διάσταση: Μέχρι σήμερα ο όποιος σχεδιασμός έγινε δεν έλαβε υπόψη του ότι δεν έχουμε μια χώρα με ομοιογενή χαρακτηριστικά. Υπάρχουν πρακτικά τέσσερεις μεγάλες γεωγραφικές ενότητες, «τέσσερεις Ελλάδες»: η αστική, η αγροτική, η ορεινή και η νησιωτική. Για κάθε μία από αυτές τις περιοχές-ζώνες θα πρέπει να υπάρξει εκπόνηση διαφορετικής αναπτυξιακής στρατηγικής με διαφορετικούς στόχους, προτεραιότητες και μέσα που να λαμβάνει υπόψη της τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, τις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματα τους. Ο στρατηγικός αυτός σχεδιασμός είναι ευθύνη του κεντρικού κράτους, ενώ οι περιφέρειες θα πρέπει να αναλάβουν να εξειδικεύσουν τη στρατηγική αυτή στη περιοχή ευθύνης τους λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περιοχής. Για παράδειγμα το σχέδιο για τη Περιφέρεια Θεσσαλίας θα πρέπει να έχει ένα ισορροπημένο μείγμα στρατηγικής αφού περιλαμβάνει και τους τέσσερεις τύπους περιοχών, ενώ το Ν.Αιγαίο είναι αμιγώς νησιωτική περιοχή κυρίως με μεσαία και μικρά νησιά σε αντίθεση με ότι συμβάνει  στη Κρήτη.

·         Αποκέντρωση στην υλοποίηση του αναπτυξιακού σχεδιασμού: η λειτουργία των αιρετών περιφερειών στις οποίες έχει ανατεθεί ο αναπτυξιακός σχεδιασμός πρέπει να ενισχυθεί με την εκχώρηση σε αυτές όλων των έργων που είναι περιφερειακής σημασίας ώστε να έχουν την ευθύνη και να λογοδοτούν στους πολίτες που τους εκλέγουν. Αντίστοιχα, οι δήμαρχοι θα πρέπει να αναλαμβάνουν έργα και δράσεις που σχετίζονται με την παροχή υπηρεσιών σε επιχειρήσεις και πολίτες και την κάλυψη τοπικών αναγκών. Αντίθετα τα Υπουργεία πρέπει να επικεντρωθούν στη χάραξη και υλοποίηση των κλαδικών πολιτικών, του στρατηγικού σχεδιασμού και των οριζόντιων δράσεων που αφορούν στις συγκεκριμένες πολιτικές. Είναι αδιανόητο οι υπουργοί και τα επιτελεία τους να ασχολούνται με χρηματοδοτήσεις, διαγωνισμούς και ελέγχους έργων τοπικής σημασίας και γενικότερα με επίλυση τοπικών θεμάτων απλά για να συντηρούν το πελατειακό σύστημα, αντί να ασχολούνται με τη χάραξη και την υλοποίηση μιας μακροπρόθεσμης εθνικής πολιτικής. Η τελευταία όσο δεν αποτελεί κυβερνητική προτεραιότητα και συνεχίζει να είναι αποσπασματική και αναποτελεσματική έχει ως συνέπεια ένα συνεχές ράβε-ξήλωνε ακόμη και μεταξύ υπουργών της ίδιας κυβέρνησης γεγονός που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά αναπτυξιακά αδιέξοδα.

·         Βιώσιμη ανάπτυξη: το νέο αναπτυξιακό πρότυπο δεν μπορεί να είναι στενά οικονομικό εστιάζοντας μόνο στην αύξηση της δυνατότητας παραγωγής της οικονομίας ειδικά βραχυχρόνια σε τομείς όπως πχ. οι κατασκευές όσο και αν αυτό είναι επείγον στη σημερινή συγκυρία, αλλά να επενδύσει κύρια στην εξωστρέφεια της. Εξ ίσου επείγον είναι τα οφέλη που προκύπτουν από την αναπτυξιακή διαδικασία να διαχέονται στη κοινωνία ώστε να ελαχιστοποιούνται συνθήκες φτώχειας, ανεργίας και κοινωνικού αποκλεισμού μέσα από τους κατάλληλους μηχανισμούς. Οι τελευταίοι θα συμβάλλουν στη βελτίωση της ποιότητας του ανθρώπινου δυναμικού με μείωση της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου, την δια βίου εκπαίδευση για συνεχή βελτίωση των γνώσεων και των δεξιοτήτων με στόχο την εύρεση εργασίας ή την αυταπασχόληση ειδικά με την ενεργοποίηση των Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων για ανάληψη οικονομικών, επιχειρηματικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων αλλά και των Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων Κοινωνικής Ενταξης ώστε άτομα με ιδιαίτερες δυσκολίες να μην παραμένουν στο περιθώριο της ζωής. Ταυτόχρονα παραμένει επείγουσα η διατήρηση των λειτουργιών του περιβάλλοντος και η προσαρμογή μας στις κλιματικές αλλαγές δράσεις απαραίτητες όχι μόνο για την εξασφάλιση ποιότητας ζωής, αλλά και στην θωράκιση και διατήρηση και αυτών των οικονομικών και ανθρώπινων δραστηριοτήτων.  Παράλληλα η συμμόρφωση της χώρας μας με τις διεθνείς υποχρεώσεις της (πχ.  διαχείριση νερών, υγρών και στερεών αποβλήτων, προστασία βιοποικιλότητας και τοπίου, εξοικονόμηση ενέργειας και μείωση παραγωγής αερίων του θερμοκηπίου, κλπ) θα δημιουργήσει πρόσθετες δραστηριότητες και όχι μόνο βαριά πρόστιμα και υψηλούς κινδύνους για μη χρηματοδότηση του νέου ΕΣΠΑ .
 

Η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να υποστηρίξει ότι προϋπόθεση για την επιτυχία στην αλλαγή του αναπτυξιακού προτύπου είναι η εξασφάλιση ισχυρών δομών-θεσμών με ξεκάθαρους ρόλους και νομοθετικό πλαίσιο και σταθερού πλαισίου κλαδικών πολιτικών. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητες θεσμικές μεταρρυθμίσεις τόσο στη λειτουργία του κεντρικού κράτους, όσο και του Καλλικράτη που διέπει τη λειτουργία της αποκεντρωμένης διοίκησης και της αυτοδιοίκησης. 
30 Οκτωβρίου 2013

Εφημερίδα των Συντακτών - Η δημιουργία του τρίτου πόλου


Η δημιουργία του τρίτου πόλου 
(δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών29/10/13
  http://www.efsyn.gr/?cat=148&paged=3 )
Η κρίση που ξέσπασε το 2009 είχε ως φυσική συνέπεια να αλλάξει και το πολιτικό τοπίο που διαμορφώθηκε μετά το 1974 με την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στην εξουσία. Το νέο τοπίο όπως διαμορφώθηκε στις εκλογές του 2012 (ειδικά σε εκείνες του Μαϊου όπου κανένα κόμμα δεν ξεπέρασε το 20%) και φαίνεται να διατηρείται χωρίς σημαντικές αλλαγές μέχρι σήμερα όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αποτύπωσε την έντονη δυσαρέσκεια έως και την οργή των πολιτών προς τα δύο κόμματα που άσκησαν την εξουσία για τη πολιτική τους μέχρι το 2009 και για τη διαχείριση της κρίσης. Δυσαρέσκεια και οργή που εκφράστηκε και συνεχίζει να εκφράζεται προς τα κόμματα αλλά και στα άτομα που πρωταγωνίστησαν όλη τη προηγούμενη περίοδο και σήμερα, χωρίς καν να έχουν παραδεχτεί τις ευθύνες τους και να έχουν ζητήσει συγγνώμη για τα εγκληματικά τους λάθη, αποδίδουν τις ευθύνες στους πολίτες και εισηγούνται μέτρα που είναι αδιέξοδα και καταστροφικά για την οικονομία και την κοινωνία. 
Η εκλογική καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ που συνεχίζεται μέχρι σήμερα όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και ο μεγάλος αριθμός αναποφάσιστων που καταγράφεται σ’αυτές, έφερε στο προσκήνιο την αναγκαιότητα για τη δημιουργία μιας ευρείας πολιτικής πλατφόρμας που να καλύπτει το χώρο των προοδευτικών δυνάμεων για τη συγκρότηση του τρίτου πόλου ανάμεσα στον «φοβικό λαϊκισμό» και τον «επαναστατικό λαϊκισμό» ώστε με υπευθυνότητα και σταθερότητα να οδηγήσει τη χώρα σταδιακά έξω από τη κρίση. Όμως παρά το γεγονός ότι αυτή η διαπίστωση έχει επαναληφθεί από πολλούς, υπάρχει αντικειμενική δυσκολία στη συγκρότηση του χώρου αυτού με τις προσπάθειες που γίνονται κυρίως σε επίπεδο προσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Οι ερχόμενες εκλογές στην αυτοδιοίκηση δίνουν μια πολύ ευκαιρία για να δοκιμαστεί ο σχηματισμός αυτού του πόλου στη πράξη, από τα κάτω, μέσα από τη συνεργασία για την ανάδειξη τοπικών και περιφερειακών αρχών του προοδευτικού χώρου πάνω σε προγραμματικές συμφωνίες με συμφωνημένες αρχές και αξιόπιστα προγράμματα δράσης.
 Η Δημοκρατική Αριστερά έχει πολύ έγκαιρα τοποθετηθεί σχετικά εκφράζοντας τη πρόθεση να ενισχύσει ενωτικές και αυτόνομες τοπικές πρωτοβουλίες και να βοηθήσει στη διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών σε τοπικό επίπεδο που θα βασίζονται σε άτομα που έχουν επιδείξει αξία, ανοιχτό μυαλό και ανιδιοτέλεια ώστε με όραμα, στρατηγική και σχέδιο για την οργάνωση και λειτουργία της αυτοδιοίκησης θα προετοιμάσουν ρεαλιστικό επιχειρησιακό πρόγραμμα δράσης αξιοποιώντας με το καλύτερο τρόπο τις υπάρχουσες περιορισμένες χρηματοδοτήσεις και το υφιστάμενο προσωπικό, αλλά και την όποια άλλη δυνατότητα παρουσιάζεται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Η επιδίωξη εκλογικών συνεργασιών με δυνάμεις και φερέγγυα πρόσωπα του δημοκρατικού τόξου θα πρέπει να έχουν ως προτεραιότητα την αντιμετώπιση των τοπικών / περιφερειακών προβλημάτων με βάση αρχές όπως (α) η ουσιαστική λειτουργία των θεσμών και των διαδικασιών λήψης αποφάσεων με στόχο το δημόσιο συμφέρον και μακριά από κάθε είδους πελατειακές σχέσεις και εξαρτήσεις από ποικιλώνυμα συμφέροντα, (β) η διαφάνεια, η αποτελεσματικότητα και η χρηστή αξιοποίηση των χρηματικών και ανθρώπινων πόρων, (γ) η αλλαγή της αναπτυξιακής στρατηγικής με ορθολογική αξιοποίηση των τοπικών πόρων και στόχο τη βιώσιμη ανάπτυξη και (δ) η ενίσχυση της ουσιαστικής κοινωνικής πολιτικής απέναντι στην επιδοματική πελατειακή πολιτική.
Η αναζήτηση σε όλη τη χώρα συνεργασιών με τις δυνάμεις εκείνες που είναι αποφασισμένες να γυρίζουν τη πλάτη σε πρακτικές που έφεραν τη χώρα στη καταστροφή και τη κοινωνία σε απόγνωση και είναι πρόθυμες να δουλέψουν για το δημόσιο συμφέρον, αποτελεί πρώτης τάξεως ευκαιρία να δοκιμαστεί στη πράξη η δημοκρατική σύμπραξη για μιαν άλλη Ελλάδα, αυτής των ισχυρών θεσμών, της νομιμότητας, της ανοχής στη διαφορετικότητα, της συναίνεσης, της μη βίας.
Αν αυτό το πείραμα στη βάση πετύχει, τότε η συγκρότηση του τρίτου πόλου θα γίνει ευκολότερα και το κυριότερο θα έχει στέρεες βάσεις.

Γιάννης Σπιλάνης
Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
Τ. Γενικός Γραμματέας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής

Προτάσεις για αλλαγές στη νομοθεσία που διέπει την παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού και την συνεπή εφαρμογή της.

 Προς:  Κ. Κωνσταντίνο Χατζηδάκη, Υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών,  Κ. Θεόδωρο Σκυλακάκη, Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κοι...